Srebny wodospad

Omen

Zagubiony w myślach ogier nie odpowiadał przez pewien czas. -Szczerze? Sam nie wiem...- Powiedział patrząc jej w oczy. -Wiem jednak, że to wszystko było niczym sen...- Dodał po chwili wciąż patrząc w jej oczy po czym na chwilkę spojrzał w odbicia -Spójrz na chwilę w dół...- Powiedział tajemniczo. Chciał pokazać coś klaczy.

Gość

Czuła dokładnie to samo. To wszystko sprawiało wrażenie snu, wyjątkowo barwnego i realistycznego marzenia. Trudno było uwierzyć, że to wszystko było prawdziwe. Postąpiła jednak tak, jak jej polecił. Spojrzała w dół, na ich odbicia.

Omen

-Przyjrzyj się.... Zauważyłaś...- Tutaj zatrzymał słowa wlepiając ślepia w odbicia. -że jesteśmy jakoś dziwnie do siebie podobni...- stwierdził wpatrując się w wodę jak lustro po chwili jednak wbijając wzrok w Solumate.

Gość

-Zauważyłam... Jesteśmy podobni w bardzo pokrętny, ale wyjątkowo widoczny sposób.- powiedziała cicho. Nie wiedziała jak to wszystko rozumieć. Co takiego było między nią a Omenem? Nie mogła do tego dojść. To coś wisiało w powietrzu, śmiesznie blisko, ale nie mogła tego rozpoznać. Po raz kolejny jej umysł ugiął się pod nawałem nowych pytań bez odpowiedzi. Spojrzała na ogiera, który bez przerwy ją obserwował. Czuła jego spojrzenie na sobie.

Omen

Przytaknął łbem co dłuższą chwilę patrząc to w jej oczy to w odbicia.... Nie wiedział o co tu chodzi choć domyślał się powoli...

Gość

Jej za to do głowy nie przychodziło nic. W jej umyśle panował chaos. Stała cały czas nieruchomo, wpatrując się w pysk Omena. Myślała nad tym wszystkim i analizowała ostanie wydarzenia, słowa.

Omen

Zagubił się już totalnie. W jego głowie już była pustka nie wiedział nic... -O co w tym chodzi....?- Wyszeptał wolno, ledwo dosłyszalnie.

Gość

-Uwierz mi, też nie mam pojęcia...- szepnęła. -Cos musiało się stać. Coś ważnego.- nie wiedziała czy to co mówi jest prawdą, ale tak właśnie czuła. Jakby nastąpił jakiś przełom.

Omen

Trochę nie zrozumiał je ostatnich słów. -Ale co...? Kiedy...? Gdzie...?- Wyszeptał ponownie szukając odpowiedzi wszędzie. W jego głowie krążyły steki pytań. Tych bez odpowiedzi.

Gość

-Gdybym tylko wiedziała...- westchnęła. -Tak sobie pomyślałam... Że może... Coś się stało między nami?- ściszyła głos tak, że był prawie niesłyszalny. Nie wierzyła w to, że coś mogło się wydarzyć między nimi, czuła, że jest przy nim tak bardzo niepozorna... Miała jednak cichą nadzieję, że magia tego miejsca zmieniła ją na tyle, by móc równać się Omenowi, gdyby faktycznie zawiązała się jakaś więź.

Omen

Rzeczywiście może coś w tym było. -Jak myślisz co...?- Zapytał. Był ciekawy jakie ma ona zdanie na ten temat. Spojrzał głęboko w jej oczy szukając w nich również odpowiedzi... On domyślał się może powoli co to było...

Gość

-Widzisz... Nie jestem pewna. Nigdy czegoś takiego nie czułam, ale z tego co słyszałam...- trochę się speszyła, ale postanowiła dokończyć. -Myślisz, że może to.. Miłość?- przełknęła ślinę i z bijącym sercem czekała na reakcję. Trochę się bała, że ją wyśmieje albo będzie zaskoczony, ale postanowiła spróbować.

Omen

Nie był zaskoczony, lecz nie był też tego całkiem pewnien lecz nie chciał też ukrywać, że taka myśl przeszła mu przez głowę... Może i przez serce? -Nie ukrywam, że ta myśl przeszła mi przez głowę..- Powiedział zamyślony.

Gość

-Teraz, kiedy już to powiedziałam, jestem niemalże pewna.- kontynuowała cicho, spuszczając wzrok. -Pewna tego, że cię kocham. teraz już wiedziała wszystko. Czekała na reakcję ogiera. Serce zaraz wyskoczy mi z piersi... pomyślała i zaczęła głęboko oddychać, by uspokoić puls. Co się ze mną dzieje?!

Omen

Uśmiechnął się. Widział jej wielki niepokój i dygotanie. Przejechał delikatnie chrapami po jej szyi. -Spokojnie- Wyszeptał kojąco. -Ja powiem tobie teraz co o tym myślę.- Powiedział. -Od dawien dawna podróżowałem po świecie, poznałem miliony klaczy... Nie spotkałem tej jedynej choć próbowałem kilka razy, okazywało się zawsze, że to nie ta... A ja wierzę w miłość, która zawsze jest jedna... Ty jednak jesteś wyjątkowa... Taka jaką chciałem... Ta jedna i jedyna... Ta wyjątkowa...- Powiedział i odetchnął głęboko wreszcie i raz na zawsze pozbywając 'maski' z siebie. Czekał na tą, której mógłby powiedzieć swoje uczucia... Tak... To właśnie była Soul. Spojrzał jej znów głęboko w oczy teraz już bez pewnego pancerza męczącego go całe życie. Poczuł wielką ulgę, jak by z jego duszy został zrzucony kamień ciążący na jego wartościowym wnętrzu całe życie.

Gość

Otworzyła szeroko oczy. Usłyszawszy słowa ogiera rozluźniła się. Od miejsca, gdzie jej dotknął rozeszło się ciepło. Musnęła Go lekko w szyję. Cofnęła się o krok i spojrzała mu głęboko w oczy. Były inne. Po raz pierwszy ukazywały uczucia, po raz pierwszy dawało się coś z nich wyczytać. -Wiesz... Jestem teraz bardzo szczęśliwa.- szepnęła i uśmiechnęła się.-Ale jesteś tego pewien? Że chcesz odebrać sobie samotność?- spytała niepewnie.

Omen

Przemyślał to jeszcze raz dokładnie. Długą chwilę nie odpowiadał bo wiedział, że to ma całkowicie i na zawsze zmienić jego życie. Lecz dlaczego? Dlaczego miałby na swej samotnej życiowej drodze ominąć tę, która zabłysnęła i roziskrzyła pustkę w jego sercu? Tę jedyną na całe miliony gwiazdę błyszczącą niesamowicie na jego czarnym niebie... -Tak. Jestem pewien. Chcę być z tobą.- Powiedział pewnie i jeszcze chwilę patrzał w jej piękne oczy po czym przytulił ją mocno do siebie.

Gość

W oczach zakręciły jej się łzy wzruszenie. Poddała się ogierowi całkowicie. Była najszczęśliwsza na świecie. Oto stało się coś, co uważała za niemożliwe. Nie dość, że ktoś zawładnął jej sercem, to jeszcze był to ktoś taki jak Omen. Co najważniejsze, i ona zawładnęła jego sercem. Soul, nikt inny... Przepełniała ją niesamowita radość. Teraz wreszcie czuła, że naprawdę żyje. Wtuliła się mocniej w grzywę ogiera i pragnęła, by ta chwila trwała wiecznie.

Omen

Rozpierała go radość. Stali wciąż tak wtuleni w siebie ci najszczęśliwsi na świecie. W tak szczerych objęciach przejechał chrapami po jej szyi i pocałował w gnasz. I tak spotkały się dwa serca już bijące tylko dla siebie...

Gość

Również odpowiedziała pocałunkiem. Teraz dotarło do niej, ze już nie będzie musiała bać się samotności. Wreszcie będzie miała kogoś, kto podniesie ją, gdy upadnie. Zmieni się jej życie, ale pierwszy raz nie obawiała się zmiany. Cieszyła się z niej i z tego, że los chciał, by poznała Omena. Teraz to on był jej priorytetem, najważniejszym aspektem w jej życiu. Niechętnie oderwała się od ogiera, by po raz kolejny spojrzeć mu w oczy, by upewnić się, ze to nie sen. Po raz kolejny z radością odkryła, że to rzeczywistość. -Kocham Cię.- powtórzyła, delektując się tymi pięknymi słowami.

Omen

Uśmiechnął się -Ja ciebie też, skarbie- Szepnął jej czule do ucha i pocałował dłuuuuugo i czule w chrapy. Był szczęśliwy czuł się niesamowicie. Gdy oderwał się od jej słodkich chrapek powiedział -Zimno tu. Wyjdźmy z wody- Poprosił gdyż nogi cierpły mu już z morka i z zimna.

Gość

Uśmiechnęła się. -Dokładnie to samo chciałam powiedzieć. Skierowała się w stronę brzegu idąc u boku Omena. Był teraz dla niej sensem życia, nie dało się już tego ukryć. Gdy wyszli już z wody, otrzepała się i spojrzała na ogiera, radośnie machając ogonem.

Omen

Również otrzepał się energicznie i spojrzał z romantycznym uśmiechem na klacz. Wpadł na pewien pomysł. -Chodź, pokażę ci pewne piękne miejsce- Powiedział ochoczo z tym samym uśmiechem. Zaczął już powoli iść w stronę mijsce, w które chciał zaprowadzić ukochaną.

Gość

-Prowadź.- spojrzała z uśmiechem na ogiera i podążyła za Nim. Była bardzo ciekawa jakie też miejsce ma do pokazania Omen. Po chwili zrównała się z ukochanym i szli razem, obok siebie.

/gdzież to iść mam? xd/

Omen

Idąc spokojnym stępem cmoknął ją w gnasz. Już nie mógł się doczekać. Przyspieszył trochę. -Zamknij oczy. Nie podglądaj. Poprowadzę cię gdy powiem otwórz je- Powiedział ponownie ją buziając.

// Na wzgórze uczuć \\