Wodospad.

Prima Bella

- Taa - powiedziała też niby to do Devo a niby do siebie. Także wyszła z wody otrzepała krótka sierśc po czym podeszła do nowego znajomego.
- Dobranoc

Devotion

Ocknął się po chwili, słysząc okropne burczenie w brzuchu. Lekko zakłopotany wstał i z przepraszającym uśmiechem powiedział: -Wybacz, ale muszę coś zjeść, mój brzuch się domaga. Pójdę na jakaś łąkę. Idzie Pani ze mną? Wyszczerzył zęby i ruszył przodem.

Prima Bella

Obdarzyła go jednym ze swoich piękniejszych uśmiechów po czym powiedziała.
- Jeśli pan sobie życzy to idę...

Devotion

-To przyjemność przebywać w takim towarzystwie. Odwrócił się z szelmowskim uśmiechem. -Proponuję pastwisko nad rzeką. Najlepsza trawa w tej okolicy. Poszedł w stronę pastwiska w towarzystwie Primy.

Prima Bella

Uśmiechnęła się podbiegła do niego i ruszyła dalej kłusem. Po chwili odwróciła do niego łeb i powiedziała
Cała przyjemność jest po mojej stronie. Co do pastwiska brzmi dobrze. No to prowadź.

Devotion

/to w takim razie na "pastwisko nad rzeką"/

Uśmiechnął się szeroko i przyspieszył. Skierował się w stronę rzeki, wesoło machając ogonem . Uśmiech nie schodził mu z pyska. Cieszył się z towarzystwa klaczy. Pozwolił myślom owładnąć swój umysł. Skupił się na tętencie kopyt jego towarzyszki i nawet nie zauważył, kiedy odbiegli na tyle daleko, by szum wodospadu prawie zupełnie ucichł.

/nmmt/

Prima Bella

Pobiegła za nim galopem wiatr szarpał jej mino wszystko dość krótką grzywą uśmiech nie schodził z jej pyska. Wkrótce zniknęła z horyzontu,

Piorun

Wszedł nad wodospad. Cisza, spokój.. cudownie. O ile wyrażenie cudownie miało jakiś sens.Od wodospadu wionęło chłodem a on nie był aż tak wielkim wielbicielem kąpieli, usiadł więc pod samotnym drzewem rozglądając się po okolicy.

Zafrina

Szła przed siebie aż doszła do wodospadu. Spostrzegłszy konia ze swojego stada zatrzymała się, ale nie podeszła. - Witaj. - Powiedziała z miejsce w którym się zatrzymała.

Piorun

Odwrócił głowę w jej kierunku. Rozpoznając klacz ze swego stada odpowiedział jej.- Witaj. - jednak on też nie ruszył się ze swego miejsca.

Zafrina

Zwą mnie Zafrina. - Powiedziała i zamilkła. Zwykle na tych słowach rozmowy z nią się kończą, bo nie zabiera już więcej słowa.

Piorun

Pokiwał głową obojętnie. Wzrok wlepiony miał w wodospad. Patrząc wciąż na kaskady spływającej wody powiedział - A ja jestem Piorun.

Zafrina

Stała w bez ruchu niczym posąg. Teraz na pewno nie zabierze już więcej słowa. Jedynym znakiem, że żyje było to że mrugała.

Piorun

Także nie czuł potrzeby zabrania głosu i przerwania ciszy. Siedział na starym miejscu pod drzewem patrząc obojętnie na szumiący wodospad.

Zafrina

Podeszła do wodospadu i zaczerpnęła łyk lodowatej wody. Co z tego, że była zimna? Nie przeszkadzało jej to ani trochę. Potrząsnęła łbem, aby zrzucić krople wody pozostałe na jej pysku i spojrzała na ogiera.

Piorun

W jego kadr patrzenia na wodospad weszła mu ona więc siłą rzeczy musiał na nią spojrzeć. Parsknął tylko i dalej patrzał na wodospad jakby było w nim coś ciekawego.

Zafrina

Odeszła kawałek od wodospadu i teraz także ona patrzyła się w niego. Był ładny, ale widziała ładniejsze. Z nudów skubnęła pojedynczą kępkę trawy i szybko ja przeżuła.

Piorun

Wciąż patrzył wzrokiem na wodospad , kątem oka widział klacz ale myślami był nieobecny. Mimo to jego uszy wychwytywały każdy dźwięk

Zafrina

położyła się i wsłuchała w szum wodospadu. Może i zakucał cisze, ale było w nim coś magicznego. Nie no magia nie istniała, ale coś fascynującego.

Piorun

Także wsłuchiwał się w niemal nostalgiczny szum wodospadu. zrobił gwałtowny ruch głową jakby odrzucając niechciane myśli - nostalgia mu nie służyła.