Wierzbowa Polanka

Parvel'o'

Miejsce, w którym rosną wysokie brzory i rozłorzyste wierzby. Tworzą one rzadki lasek przez który przepływa strumyk. W samym jego centrum znajduje się niewielka polanka, na której wiosną rozkwita mnustwo kwiatów, a trawa wyrasta soczysta i wysoka. To wspaniałe miejsce, aby z ukochanym spędzić czas pod wierzbą na wzgórzu, czy pokłusować między brzózkami przy pięknym zachodzie słońca.

Penelope

Kara klacz wędrowała po świecie. Nim sie postrzegła, słońce chyliło sie już ku zachodowi. Popatrzyła się dookoła siebie.
-Jak tu pięknie... - zapragnęła pozostać w tym miejscu jak najdłuzej. Było to tak urocze miejsce... Te brzory... Strumień. I wtedy przypomniała sobie o Figarze - ogierze w jej wieku, jej pierwszej miłości. Przypomniała sobie o jego oczach pełnych bólu, cierpienia.. strachu. A ona nic nie mogła zrobić. Po pysku spłynęła jej łza. Gorąca łza.

Vivace

Wbiegła na polanę jak szalona i zatrzymała się gwałtownie, widząc jakąś klacz. O. A może to nie tutaj chciał iść Parvel'o'? Nie ważne, na pewno i tak za nią przybiegnie, nawet jeśli to nie tutaj zamierzał ją przyprowadzić. Zarżała przyjaźnie w kierunku obcej klaczy i podeszła do niej kilka kroków.

Parvel'o'

- Penelope! - krzyknął ogier. Czy to możliwe? NIe, to tylko piękny sen... Jak to możliwe? Tyle mysli, tyle wspomnień... - Jak się tu znalazłaś? Ile my się nie widzieliśmy! Vivace, poznaj Penelope. Moją siostrę. -Tak, siostrę. Po roku czasu znów czuł sie tak, jakby był nowonarodzony.

Vivace

Zachichotała pełnym entuzjazmu śmiechem, ciesząc się razem z ogierem. Nie wiedziała, dlaczego wtóruje mu w tej radości, zwyczajnie jej się udzieliło. Bo to takie miłe, kiedy ktoś odnajduje ukochaną rodzinę! Też dużo by dała za jakąś bratnią duszę na tych terenach.
- Miło mi poznać - odezwała się w końcu tym swoim roześmianym głosem. Jedne konie irytował taki ton, inne wręcz chwaliły Blondi za zarażanie pozytywną energią.

Parvel'o'

- Och, tak się cieszę! Mam ci tyle do opowiedzenia!

Penelope

Nikt nigdy nie widział tak wielkiej radości w oczach konia. Po tylu miesiącach tułaczki... znalazła swój kąt. Tu może pozostać, bo znalazła więcej, niż by chciała - kochanego brata. - Och, mój mały Parvel'o'!
Trzeba wiedzieć, ze było to rodzeństwo przyrodnie, jednak kochało sie mocno.
Wszystkie smutki nagle odpłynęły z umysłu Penelope. Była taka szczęsliwa...

Parvel'o'

- Och, tak sie cieszę! Słyszałem, co stało się z twoją matką. Nie uzyskałem jednak rzadnych informacji o tobie. Ale tak się cieszę! - Bo czy jest większa radość niżli wiadomość o napotkaniu na swej okrótnej i samotnej drodze życia ukochanej osoby?
Parvel'o' ze szczęścia chciał gnać, skakać w miejscu. Zastrzygł uszami i ruszył kłusem w stronę strumyka. [b] - Choćcie! Mam ochotę na orzeźwiającą, chłodną wodę. Tak tu pięknie!

Penelope

Spojrzała na Vivace z uśmiechem i ruszyła galopem na bratem. Woda była kojąco chłodna. Brodziła w niej, patrząc przez cały czas na brata. Nie mogąc się powstrzymać, zanurzyła pysk w strumyku i ochlapała Parvel'o', poczym ze śmiechu stanęła na dwuch tylnych nogach ochlapując go przednimi.

Vivace

Ruszyła wolno za ogierem. Nie spieszyło jej się, a to dość dziwne - ta klacz z ADHD przywykła do przemieszczania się z prędkością bliską prędkości dźwięku. No, nie dosłownie przecież. Gdy już znalazła się w pobliżu wody, zastrzygła uszami i pochyliła się nad strumieniem, by wychłeptać kilka łyków.
- Jesteście przyrodnim rodzeństwem, tak? - Spytała ich obojga, słysząc uwagę Parvel'o' o matce Penelope.

Parvel'o'

- Tak, mamy tego samego ojca. - odparł Parvel'o', poczym jął chlapać wodą na klacze. Sam był już cały mokry.
Nagle usłyszał szelest dobiegający zza krzewów dzikiej róży. Nadstawił uszy.

// co tam bedzie? Wilk czy zajec? // // Musze sie wziąć za moją książę... //

Penelope

// Stawiam na wilka... Ale liczy sie też głos Vivace//

Zauważyła, ze coś niepokoi brata. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, co dzieje sie za krzakiem. Staneła jak wryta, napięła wszystkie mięśnie. Stała tak, z łbem zaledwie 30 centymetrów nad wodą, gotowa w każdej chwili do ucieczki. Co to mogło być? Wyostrzyła wzrok. Nic jednak nie dostrzegła. Popatrzyła pytająca na Parvel'o'.

Parvel'o'

// Jak też jestem za wilkiem//

Widząc pytające spojrzenie siostry i jej napięte mięśnie, sam stanął w pozycji obronnej. On już wiedział, co tam jest.

Vivace

Cofnęła się kilka kroków, lecz poza tym wydawało się, że zupełnie nie przejęła się potencjalnym niebezpieczeństwem. Viva dziwnie ucichła, co też mogło się z nią stać? Zwykle rozgadana, pełna energii, wszędzie jej pełno, a teraz stała się taka spokojna. Ktoś nawet na pierwszy rzut oka mógłby pomyśleć, że to jakaś rozsądna i mądra klacz. Ale to tylko pozory. Po prostu zamyśliła się nad czymś i postanowiła nagle potraktować swoje przemyślenia bardzo poważnie. W końcu jednak wróciła do siebie, a raczej do zaistniałej sytuacji. Spojrzała poirytowana na krzak.
- Nie wiem, co to jest, ale nie będzie się tak skradać - mruknęła niezadowolona. - Zaraz skopię mu zad, niezależnie od jego rasy... - burknęła i ruszyła w stronę krzewów, rżąc przy tym nieprzyjaźnie. Cokolwiek się tam czaiło, chciała wypędzić to z kryjówki.

Parvel'o'

// Odpisałaś hepi!

//
Zaskoczony słowami Vivy w pierwszej chwili nie wiedział, co ma zrobić. Po sekundzie ruszył jednak galopem w stronę krzaków śmiejąc się przy tym, ni wiadomo dlaczego. Stanął dęba nad krzakiem i rżał najgłośniej, jak potrafił. Zanim spadł na ziemię przednimi nogami zobaczył kątem oka, jam coś szarego ucieka w stronę lasu.