Las połamanych drzew

Fatum

Na skraju lasu pojawiła się siwa klacz. Przystanęła przy wejściu i przekrzywiła łeb, patrząc dookoła siebie beznamiętnym wzrokiem. Ni stąd ni zowąd ruszyła szybkim galopem. Pokonała wszystkie powalone drzewa, które stanęły jej na drodze. Bieg nie był w jej stylu, ale to jedyny sposób, by przedostać się dalej. W czasie jednego z ostatnich skoków, kątem oka dostrzegła karego ogiera. Zwolniła do kłusa i stanęła w pewnej odległości od nieznajomego. Jej boki poruszały się szybko, a serce biło jak oszalałe. Zmęczyły ją skoki, nie była przyzwyczajona do tego typu szlaków. Odrzuciła grzywkę i zaczęła się przyglądać koniowi. Nie odezwała się, tylko kiwnęła mu głową z należnym każdemu nowo poznanemu szacunkiem.

Piorun

Odetchnął. Już trochę odpoczął. Spojrzał jak ina klacz wbiega do lasu. Widać było że galop to nie jej dziedzina. Zauważył że przystanęła niedaleko. Skinął jej więc głową z swego miejsca.

Fatum

Cały czas patrzyła na ogiera. Podniosła nogę, by podejść bliżej, jednak zawahała się. W ostateczności jednak przesunęła się o krok. Bicie jej serca nieco zwolniło tempo i oddychała już dużo spokojniej. Parsknęła. Zastanawiała się przez chwilę, czy by nie zagaić. Zazwyczaj nie ona zaczynała rozmowę, więc postanowiła jeszcze poczekać. Kary koń nie wyglądał na rozmownego, zresztą i ona taka nie była. Wolała nie zaczynać czegoś, co nie byłoby znośne dla obu stron.

Piorun

Zerkał na klacz. Nigdzie się nie śpieszył nigdzie nie szedł. - Czasami zdarza mi się nie gryźć- powiedział. W zasadzie było mu wszystko jedno.

Fatum

Uśmiechnęła się krzywo i podeszła bliżej. Machnęła ogonem, wbijając jednocześnie wzrok w oczy ogiera. Zatrzymała się. -Fatum.- rzuciła w przestrzeń i grzebnęła kopytem w ściółce leśnej. Nad ich głowami przeleciał wyjątkowo hałaśliwy ptak, który drażnił ją już od jakiegoś czasu. Spojrzała na niego bez emocji.

Piorun

Spojrzał na przelatującego nad ich głowami ptaka z irytacją. Parsknął w jego stronę a z jego chrap wydostała się para. Po czym spojrzał na klacz - Piorun. - powiedział tylko i nie ruszał się z miejsca.

Fatum

Oderwała wzrok od ptaka. Wyprostowała szyję i przekrzywiła łeb. Znów patrzyła na Pioruna. Nie miała zamiaru nic mówić, bo i po co rozmawiać? Wydawało się, że ogier jest tak samo antypatyczny jak i ona często bywała. Nie przeszkadzał jej ten fakt, wręcz cieszył.

Piorun

Nie spojrzał już na Fatum. Rozglądał się po lesie zimnymi oczyma. Nie odezwał się bo nie czuł takiej potrzeby. No bo po co skoro nie miałby nic ciekawego do powiedzenia? Rozmowa na temat jak długo tu się jest albo z jakiego jest się stada nie interesowały go specjalnie.

Fatum

Zawiał wiatr, a z pobliskich drzew spadły ostatnie liście. Jeden z nich wylądował na grzywce Fatum. Mruknęła coś pod nosem ze zniesmaczeniem i strzepnęła go. Parsknęła zła i tupnęła nogą. Czasami natura ją denerwowała, choć była dla niej domem i towarzystwem od lat.

Piorun

Rozbawiły go ruchy klaczy. Tak, posiadał poczucie humoru.Parsknął z rozbawieniem i na chwilę jego mina zmieniła się w dużo weselszą.

Fatum

Spojrzała na Pioruna, zaskoczona. Czego jak czego, ale tego się nie spodziewała. Na jej wargach również na moment zakwitł słabo dostrzegalny uśmiech. Machała miarowo ogonem, by czymś zająć swój jeszcze młody umysł.

Piorun

Coś uśmiechopodobnego co pojawiło się na jego pysku zniknęło niemal natychmiast. Westchnął jakby ciężko po czym by się nei nudzić odezwał się. - Dobrze skaczesz.
On coś o tym wiedział.

Fatum

-Dziękuję.-zawahała się. -Znasz się na tym?-spytała spokojnie. Przeniosła ciężar ciała na drugą nogę i omiotła spojrzeniem ogiera. Był bardzo potężny, jej ciało wyglądało przy jego bardzo mizernie. Zapisała sobie w głowie, by popracować nad muskulaturą.

Piorun

Wzruszył barkami. - Trochę się znam. - powiedział jakby nie był byłym mistrzem w skokach. Przeszłość była przeszłością ale nie potrafiła się zabliźnić tak łatwo jak rany po oparzeniu, po których pozostały blizny.

Fatum

-Trochę?- drążyła, niedowierzająco. W sylwetce ogiera było coś nietypowego dla dzikiego konia. Rozumiała jednak, że Piorun może nie chcieć rozmawiać o swojej przeszłości, co zamierzała uszanować, jeśli zaszłaby taka okazja.

Piorun

Znów wzruszył barkami i powiedział swoim zwyczajnym obojętnym głosem. Trochę się skakało.. Zabrzmiało to trochę lekceważąco wobec własnej osoby.

Fatum

Uniosła lekko jedną "brew". Nie wnikała głębiej, nie będzie zmuszać Pioruna do mówienia o sobie, najwyraźniej zwyczajnie nie miał na to ochoty. -Tak czy siak, jest w Tobie coś, co nie pasuje do dzikiego konia.- wypowiedziała na głos to, co wcześniej powiedziała.

Piorun

Jego oczy i pysk wyrażały obojętność. - Bo kiedyś nie byłem dziki. - powiedział nie przywiązując wagi do swych slow.

Fatum

Kiwnęła głową. Przeczuwała to. -Więc czemu teraz jesteś?- spytała bez owijania w bawełnę. Czasem lubiła mówić prosto z mostu. W końcu szczerość to podstawa. Nie chciała być nachalna, jednak mimo wszystko ciekawiła ją przeszłość ogiera.

Piorun

Zastanowił się tak jakby dawno nie myślał o swojej przeszłości. [b] - Bo uciekłem z płonącej stodoły. I nie żałuję. [b] - wytłumaczył cząstkowo trochę ostrym głosem.Nie wytłumaczył natomiast dlaczego się w tej oborze znalazł.

Fatum

Spojrzała na ogiera spokojnym wzrokiem. -Przepraszam, że spytałam.- wiedziała, że sama nie chciałaby, by wypytywano o szczegóły takiej sytuacji, gdyby spotkało to ją. Machnęła ogonem i zrobiła pół kroku do przodu.

Piorun

Parsknął jakby pogardliwie. [/b]Daj spokój. Nie ma o czym mówić.[/b] - powiedział grzebiąc kopytem w ziemi jakby było tam coś nadzwyczajnego.

Fatum

Przekrzywiła łeb. -Jak uważasz.- rzuciła i obniżyła szyję. Wciągnęła do chrap specyficzny zapach ściółki leśnej. Mieszanka woni grzybów, iglaków i wilgoci. Pachniało całkiem przyjemnie. Podniosła głowę i znów wbiła wzrok w ogiera. Lubiła używać zmysłów przy konwersacji, zwłaszcza jeśli miała ona nieco milczącą formę.

Piorun

Nie poruszył już tego tematu. Zwrócił swój wzrok w stronę lasu prześlizgując się po wszystkich połamanych konarach. Od niechcenia spytał - A ty od zawsze byłaś dzika?

Fatum

Nastawiła uszy. -Tak. Od zawsze.- odpowiedziała po chwili zwlekania. Westchnęła cicho i odrzuciła grzywkę, która znów niesfornie znalazła się na jej oku. Podniosła tylną nogę i oparła ją na brzegu kopyta, patrząc opanowanym wzrokiem dookoła siebie i co chwilę zatrzymując spojrzenie na Piorunie.